Leczenie
Nadal trwają badania nad odkryciem leku na SM. Istnieją jednak skuteczne metody, które pozwalają wpływać na przebieg choroby i łagodzić jej objawy.
Leczenie farmakologiczne
Główne kierunki leczenia to:
leki immunomodulujące – mają za zadanie zmienić naturalny przebieg choroby, opóźnić jej rozwój poprzez zmniejszenie liczby rzutów choroby i ich nasilenia. Wczesne podanie leku daje szansę na zahamowanie procesu chorobowego i zmniejsza ryzyko niepełnosprawności. Obecnie większość leków z tej grupy jest w fazie badań dotyczących ich skuteczności oraz długofalowego działania.
leki immunosupresyjne – ich skuteczność nie jest w pełni udowodniona (mało prób klinicznych, znaczna cytotoksyczność, w większości stanowią tzw. terapię ratunkową przy znacznym pogorszeniu stanu zdrowia pacjenta), mają działanie „tłumiące” układ odpornościowy.
leki objawowe – w zależności od objawów, które pojawiają się u konkretnych chorych. Te leki przepisuje zwykle lekarz prowadzący lub lekarze specjaliści, aby złagodzić pojawiające się objawy. Leczenie objawów oprócz farmakoterapii obejmuje również rehabilitację, fizjoterapię oraz psychoterapię.
leki stosowane podczas rzutu choroby (najczęściej kortykosteroidy) – ich zadaniem jest również immunosupresja tj. „tłumienie” działania układu odpornościowego w celu powstrzymania procesów zapalnych. To leczenie dotyczy głównie chorych z postacią rzutowo-remisyjną SM. Warunkiem wdrożenia leczenia jest rozpoznanie rzutu (czyli pojawienia się nowych lub nasilenia istniejących objawów neurologicznych, które pogarszają stan chorego).
Rehabiltacja ruchowa
„SM to choroba przewlekła. Związane z nią dolegliwości często zmuszają chorych do rezygnacji z wielu codziennych czynności. To oznacza okresowy, ale całkowity brak ruchu. Po takim czasowym „wyłączeniu” okazuje się, że pacjent nie może wrócić do poprzedniej sprawności bez pomocy rehabilitacji ruchowej. Tylko ćwiczenia z wykwalifikowanym terapeutą mogą pobudzić do działania „uśpione” komórki i przyczynić się do powstania nowych połączeń nerwowych. Najważniejsze jest znalezienie takiej formy ruchu, którą pchory polubi i będzie chciał wykonywać samodzielnie. Może to być kilka prostych ćwiczeń izometrycznych poprawiających siłę słabszych grup mięśniowych. Istotne jest, by chorzy zdali sobie sprawę z własnych ograniczeń ruchowych i rozdzielili je na spowodowane zanikiem funkcji oraz powstałe na skutek obaw. Często zdarza się, że chory na skutek lęków nawet nie podejmuje próby wykonania jakiegoś zadania. Najważniejsze jest, by chciał zmienić swoje „złe” przyzwyczajenia np. wadliwą pozycję siedzącą. W rehabilitacji całościowej ważne są zabiegi przeciwbólowe na bolesne stawy i grupy mięśni. W warunkach domowych może to być np. masaż rozluźniający z żelem przeciwbólowym, stosowany tuż przed ćwiczeniami. Ważne są także ćwiczenia oddechowe poprawiające pracę przepony, ćwiczenia relaksacyjne, wybrane techniki z metody PNF, ćwiczenia równoważne.
źródło: niepełnosprawni.pl
